Op 21 april 2022 overleed bestuurslid en een van de oprichters van Stichting Arbeidsongevallen op 65 jarige leeftijd. Laura richtte in 2015 samen met anderen Stichting Arbeidsongevallen op. Laura was tot haar dood lid van het bestuur.
Laura was nabestaande. Tien jaar geleden overleed haar man Cees tijdens zijn werk bij een ongeval in de haven van Rotterdam. In het voorjaar 2014 sprak ze met onderzoeker Wim Eshuis. Laura wilde -nieuwsgierig als ze was- informatie van Wim omdat ze een boek aan het schrijven was over het ongeval. Wim was pas gepromoveerd op het onderwerp schadecompensatie / preventie van arbeidsongevallen en beroepsziekten. Hij was meteen onder de indruk van haar moed.
Een boek schrijven naar aanleiding van het overlijden van je man over het arbeidsongeval, de effecten op haarzelf en de nasleep, juridisch, emotioneel, verzekeringstechnisch? Dat doe je niet zomaar.
En voor alle duidelijkheid: Laura is kapster van beroep.
Haar initiatief was niet alleen moedig maar ook uniek: Niet eerder verscheen een dergelijk boek van een nabestaande van een arbeidsongeval. Het boek kwam er in 2015: ‘En toen ging de bel’ Het is een weerslag van haar persoonlijkheid. Het beschrijft heel eerlijk de emoties die een -dodelijk- arbeidsongeval oproept bij nabestaanden. En geeft (terecht) blijk van verontwaardiging over wat er gebeurt na een arbeidsongeval met nabestaanden.
Laura schreef het boek niet voor zichzelf maar om een lans te breken voor allen die te maken hebben met een – al dan niet dodelijk- arbeidsongeval. Het was snel duidelijk dat -naast de publicatie van haar boek- de oprichting van een stichting eveneens kon bijdragen aan de doelstelling van meer aandacht en respect voor slachtoffers en nastaanden van arbeidsongevallen.
Het boek bereikte heel veel andere mensen en instanties. Het is nog steeds een inspiratie voor velen. Het zorgt nog steeds voor nieuwe inzichten.
Ik herinner mij een gesprek over ‘de foto’. Sommige dodelijke arbeidsongevallen zijn zo verschrikkelijk dat nabestaanden hun geliefden na het ongeval niet meer krijgen te zien of er zelf voor kiezen hun geliefde niet meer te zien. Maar jaren later kan dat toch veranderen. Dat overkwam Laura ook. Jaren later nam Laura contact op met het onderzoeksteam met het verzoek om de foto’s van Cees na het ongeval alsnog te mogen zien. Dat gebeurde. Het bleek jaren later een ontbrekende schakel voor Laura om het verlies van Cees een betere plek te geven.
Laura paste de laatste druk van haar boek zelfs aan met deze nieuwe informatie. Iedereen mocht dit weten. Laura heeft hiermee iets van grote betekenis achtergelaten voor alle nabestaanden van arbeidsongevallen.
Dit is Laura ten voeten uit: Altijd bezig, eerlijk en oprecht, doorgaan waar anderen ophouden en nooit opgeven.
Daarom is Laura Brugmans de “founding mother” van Stichting Arbeidsongevallen.
In 2019 heeft Stichting Arbeidsongevallen de Laura Brugmans Award voor het eerst uitgereikt aan Laura met als doel om die award elk jaar aan een ander persoon door te geven. Dat lukte vanwege corona niet in 2020 en ook niet in 2021. Laura keek er enorm naar uit om vandaag hier in Den Haag de eerste keer de award zelf uit te reiken. De speech lag klaar. Nee, de speech ligt nog stééds klaar. De tekst zal zometeen voorgelezen worden zoals dat op 14 april nog is besproken met Laura.
Laura wilde nog wat zeggen. Zo is Laura er toch bij vandaag.
Om Laura vandaag te herdenken sluiten we deze toespraak af met een lied. Het lied is in 2019 geschreven door Wendy Hoogendijk. Het lied met de titel “Stilte na de storm” is gebaseerd op Laura’s boek. Het staat sinds kort zelfs op Spotify. Het is in 2019 ten gehore gebracht tijdens de eerste uitreiking van de Laura Brugmans Award. Laura vond het lied prachtig. Daarom laten we het zometeen weer horen.
Laura, je bent niet weg. We gaan hooguit op een andere manier door met jouw unieke verhaal. En dat zullen we blijven doen uit respect voor jou, Laura.